رهبر من ......!

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دو عنوان و دو مفهوم غلط و انحرافی به

وسیله‌ی کسانی که هم با روحانیت بد بودند، هم با انقلاب دشمن بودند،

در ذهنها مطرح شد. البته به این حرفها پاسخ داده شده است؛ هم قولاً،

هم عملاً؛ اما «رگ رگ است این آب شیرین و آب شور». باید همیشه

متوجه بود، همیشه بیدار بود.

 این دو مفهوم غلط و در واقع دو تهمت را دشمن به عنوان تاکتیک مطرح

کرده است: یکی طرح مسئله‌ی حکومت آخوندی است. میگویند در ایران

حکومت آخوندی، حکومت روحانی بر سر کار است. این را نوشتند، گفتند،

ترویج کردند، تکرار کردند. دیگری طرح موضوع آخوند حکومتی است؛ تقسیم

آخوند به حکومتی و غیر حکومتی. هدفشان از طرح این دو مفهوم انحرافی و

غلط این بود که اولاً نظام اسلامی را از پشتوانه‌ی عظیم فکری و نظری و

استدلالی و علمی علمای دین محروم کنند؛ ثانیاً روحانیت مسئول را،

روحانیت انقلابی را، روحانیت حاضر در صحنه را که در مقابل دشمنیها سینه

سپر کرده است، به خیال خودشان منزوی کنند، بدنام کنند. یعنی آخوند یک

نوعش حکومتی است، که این بد است، منفی است، ضد ارزش است؛ یک

نوعش غیر حکومتی است، که این مثبت است، این منزه است.